Onlangs deed ik een kookcursus in Italië. De chefkok maakte op enig momenteen salade met onder andere tomaat. Daartoe had hij een paar Italiaanse tomaten op zijn werkbank liggen: onogelijke dingen in totaal verschillende grootte. Eenmaal in de salade was het, overwegend vrouwelijke, gezelschap laaiend enthousiast en riep in koor uit dat wij in Nederland ook nooit zo’n salade konden maken omdat daar de tomaten niet zo lekker zijn. Mijn nekharen stonden overeind en ik meldde natuurlijk dat dat zeker niet waar was; wij hebben in Nederland heel lekkere tomaten, die er ook visueel nog eens mogen zijn. Het baatte niet.
Dat de gemiddelde Nederlandse huisvrouw, die niet verder heeft gekeken dan haar Allerhande-receptjes, dit in haar enthousiasme meldt, is tot daaraantoe. Maar, dat de hoofdredactrice van een gerenommeerd kookmagazine als La Cucina Italiana in haar voorwoord van het juni nummer zich ook schuldig maakt aan een dergelijke uitspraak als is kwalijker. Zij meldde dat wij in Nederland niet het groente-assortiment hebben dat bij een eenvoudige Italiaanse groenteboer te koop is.
Onze hedendaagse telers doen verschrikkelijk hun best om met heel veel liefde de mooiste tomaten te kweken en die zijn er dan ook. Kijk eens in de schappen van de supermarkten en groentespeciaalzaken: honingtomaatjes, Tasty Toms, My Yellows (zoete gele tomaatjes), Coeur de Boeuf om er maar eens een paar te noemen. Je doet onze telers echt te kort om maar te blijven denken dat wij hier in Nederland alleen maar die aloude Wasserbombe telen.
Zelf dien je natuurlijk wel de avontuurlijkheid te bezitten om in de supermarkt eens iets anders te nemen dan de goedkoopste tomaat die je kunt vinden.
